Czy to głód czy emocje?

Czy zdarzyło Ci się sięgnąć po coś słodkiego po trudnym dniu? Albo zjeść więcej, niż potrzebujesz, próbując zaspokoić silny głód? To zupełnie normalne. Często jedzenie staje się dla nas sposobem na ukojenie emocji – stresu, smutku, frustracji czy nawet samotności…

Badania pokazują, że niemal każdy człowiek w pewnym momencie swojego życia doświadcza głodu emocjonalnego. Szacuje się, że nawet 75% przypadków jedzenia nadmiernego lub impulsywnego wynika z emocji, a nie rzeczywistego głodu.

Dlaczego jemy, gdy emocje są silne?

Kiedy doświadczamy trudnych chwil, nasz organizm wytwarza kortyzol – hormon stresu. W takich momentach szukamy czegoś, co da nam ulgę, co na chwilę przywróci poczucie bezpieczeństwa. Czasem tym czymś jest jedzenie – zwłaszcza słodkie, tłuste, dobrze nam znane. Nie dlatego, że jesteśmy „słabi” czy „nie mamy silnej woli”, ale dlatego, że nasz umysł szuka ukojenia.

Zaburzenia związane z jedzeniem, takie jak kompulsywne objadanie się, należą do najczęściej występujących problemów psychologicznych na świecie. To pokazuje, jak ważne jest zrozumienie swoich emocji i relacji z jedzeniem.

Jak rozpoznać, czy to głód emocjonalny?

Możesz zadać sobie kilka pytań:

• Czy głód pojawił się nagle, czy narastał powoli?
• Czy masz ochotę na konkretny produkt, czy jakikolwiek posiłek wystarczy?
• Czy po jedzeniu czujesz się spokojniejszy/a, czy może pojawia się poczucie winy?

Głód emocjonalny to nie wróg. To Twój wewnętrzny głos, który mówi Ci, że coś jest ważne i potrzebuje uwagi. Może następnym razem, zanim sięgniesz po czekoladę, spróbujesz objąć siebie myślą i zapytać: „Co mogę teraz zrobić, żeby poczuć się lepiej?”

Kompulsywne jedzenie

Kompulsywne objadanie się to pewnego rodzaju uzależnienie behawioralne. Polega ono na spożywaniu w niekontrolowany sposób dużych ilości jedzenia, bardzo często bogatego w tłuszcze oraz cukry proste. Nie towarzyszą mu ani wymiotowanie, ani stosowanie środków przeczyszczających (jak w bulimii). Kompulsywne objadanie się związane jest z pewnego rodzaju wymknięciem się spod kontroli relacji z jedzeniem. Zaburzenie to wpływa na zdrowie nie tylko fizyczne, ale oddziałuje także na kondycję psychiczną.

Jak sobie z tym radzić w łagodny sposób?

• Zatrzymaj się na moment i zapytaj siebie: czego teraz naprawdę potrzebuję? Może to odpoczynek, rozmowa, ciepły koc?
• Znajdź małe gesty troski dla siebie – może spacer, kubek ulubionej herbaty, kilka głębokich oddechów?
• Nie oceniaj się surowo – każdy z nas czasem je dla komfortu. Nie chodzi o to, by to wyeliminować, ale by zrozumieć siebie lepiej.
• Słuchaj swojego ciała – ono wie, kiedy jest głodne i kiedy jest syte. Czasem warto je po prostu zauważyć.
• Bądź dla siebie dobry/a – zamiast samokrytyki, spróbuj powiedzieć sobie coś wspierającego. Jakbyś mówił/a do bliskiej osoby, którą chcesz otoczyć troską